Pandemiak atseden hartzeko aukera eman dio Koldo Serra zinemagile bizkaitarrari, Gernika eta 70 Binladens film luzeen egileari. Caminantes, Orangeren lehen seriea, amaitu ondoren, uda ostean La casa de papel arrakastatsuaren grabaketara itzuliko da.
Caminantes telesaila lantzen ari zinen. Konfinamenduak amaitzea eragotzi zizun?
Otsailaren 25etik, nire amaren urtebetetze-egunetik, ez naiz Getxon izan, eta Madrilen igaro ditut azken hilabete hauek, bakarrik, baina amaitu ahal izan dut. Orangeren jatorrizko telesaila da, beldurrezkoa eta Bizkaiko basoetan filmatua. Estreinaldiaren zain gaude.
Izua eta basoak lantzen dituzu berriro. Obsesioa?
Orain, protagonistek nik baino 20 urte gutxiago dituzte. Jatorrira, sustraietara itzultzea bezala da, nahiz eta ni helduagoa eta eskarmentu handiagokoa izan. Gaua, basoak, izua, lasterketak… etxean egotea bezala izan zen. Eta ez hori bakarrik, konfinatu aurretik, El ministerio del tiempo telesailaren kapitulu bat ere filmatu nuen, eta post-produkzioarekin aritu gara telematikoki.
Zinea, bideo musikalak, telebista, komikiak… eta Belakorekin zure lehenengo dokumentala egiteko asmoa zenuen…
Oso fana naiz aspalditik. Izan ere, 70 Binladensen aurreprodukzioa Hamen diskoa entzuten pasatu nuen, eta, azkenean, Mum abestia entzuten da bertan. Ez nituen ezagutzen, baina haien musika La casa de papel filmaren laugarren denboraldiko kapitulu batean sartu nuen berriro, eta gero haiek deitu zidaten dokumentala egin nezan. Fan eta zuzendari gisa, egiteko irrikaz nengoen. Baina, azkenean, agendako arazoek eragotzi egingo didate.
Belakoren proiektua dokumentalaren eta road-moviearen arteko hibrido gisa pentsatuta zegoen. Beti erakarri zaituzte?
Nahastea oso gogoko dut. 45 urterekin oraindik urduri jartzen naiz fikzioarekin. Tonuak nahastea gustatzen zait.
Aitortu duzu 80ko hamarkadako Indiana eta Los Goonies filmak gogoko dituzula. Eta musikan, zein dira zure gustuak?
Musika eta bizitza zatiezinak dira; egoera emozional asko irudikatzen ditu, eta nire ibilaldietan beti laguntzen nau. Talde bat izan nahi nuen, baina ez nintzen ondo moldatzen gitarra eta bateriarekin… Melomano eklektiko bat naiz; musika-taldeei dagokienez, The Cure, Leonard Cohen edo Belako entzuten ditut. Nire anaia Borja DJ ona da, baina berari elektronika gustatzen zaio; ez dugu batere antzik gustuetan. Entzumen ona du, behintzat.
Nola ezkontzen dira gitarra elektrikoak zinemarekin?
Erreferentziazko filmetan ez dakit, baina The wallek asko markatu zidan, Pink Floyden musikarekin eta animazio gogor haiekin. Umetan traumatizatu egin ninduten. Brian de Palmaren El fantasma del Paraíso ere gustatzen zait, eta dokumentaletan, Kurt Cobain, Nick Cave eta Metallicaren lanak ikusi ditut, eta basatiak dira.
Zein zine eta telebista datoz? Krisi ekonomikoari filmaketa protokolo oso zorrotzak gehitu behar zaizkio…
Dena askoz errazagoa izango da, errodajeak askoz ere motelagoak eta laburragoak izango baitira, osasun-arrazoiengatik. Denbora gutxiago aprobetxatuko da hainbeste proba eta testekin. Eta edukiek gehiago kezkatzen naute, jendeak elkar ukitu, musukatu eta borrokatu ezin badu, edo figurazio handirik ez badugu. Hilabeteak igarotzen direnean, dena leuntzea espero dut, baina hasitako ekoizpen askotan gidoiak berridatzi behar izan dira, normaltasun berrira egokitzeko.
El ministerio del tiempo eta La casa… telesailak zuzendu dituzu. Nola aldatu da zure bizitza profesionala harrezkero?
Erabat aldatu da. 2019an, zenbait kontinentetako jaialdietan ibili naiz biran 70 Binladens aurkezteko, eta beti La casari buruz galdetzen zidaten… Erokeria bedeinkatua izan da; 70 milioi lagunek ikusi dute laugarren denboraldia. Izan ere, telesail britainiar baterako eskaintzak iritsi zaizkit, baina arrakasta handiko telesaila filmatzen ari naiz eta nire etxean lo egiten dut, zertarako joan Londresera?
Eta film luzeak? Ba al dago ezer aurreikusita?
Plataformek ikus-entzunezko panorama berpiztu dute. Etxealdiaren ondoren, lan pila bat sortu da hemen, Madrilen. Caminantesen taldea osatzeko arazoak izan ditut, mundu guztiak, teknikariak barne, lana dutelako. Kontsumitzeko modua aldatu da, jendeak plataforma batzuk ditu, gutxiago pirateatzen da… Horretara moldatu beharra dago, eta ni, pozik. Baina film luze bat zuzendu nahi dut berriro.
Zerk eragozten dizu?
Lehenik eta behin, La Casaren bosgarren denboraldiak… Udaren eta etxealdiaren ondoren eskolara itzultzea bezala izango da.
Faltan sumatzen duzu zinema-areto ilunean filmak ikustea?
Gela ilunaren eta formatu handiko proiekzioaren defendatzailea izango naiz beti. Etxean kontrola daukagu: gelditu, jan, aspertu eta mugikorra har dezakegu. Zineman, ez. Filmarekin edo telesailarekin hitz egitea ez da gauza bera. Kontzentratuta egon behar da, eta konexioa erabatekoa da. Hori bai, bakoitza bere lekuan. Adibidez, Caminantes, atal laburrekin, ezin hobea da gailuan eta metroan kontsumitzeko.