‘Ane’ mugarri historikoa izan da Arabako zinemarentzat Goya sari banatuetan

Poza ez zen erabatekoa izan, baina, zalantzarik gabe, Goya sarien hogeita hamabosgarren edizioak tarte berezia izango du Arabako ikus-entzunezkoen historian. Anek, David Perez Sañudoren lehen filmak, hiru sari lortu zituen, Juanma Bajo Ulloak duela ia 30 urte Alas de Mariposarekin lortu zuen marka berdinduz. Errealizadore gasteiztarrak, hori bai, ezin izan zuen ikusi Babyk lortu nahi zituen bi aintzatespenetako bat (jatorrizko musika eta zuzendaritza onena). Era berean, ezin izan zen “solo son peces” saria ospatu. Amania Films ekoiztetxe arabarrak landetxe batean bildu zituen bere taldekideak, eta, ziur aski, gaua luzea izan da.

Kiniela guztietan zegoen arren, Patricia Lopez Arnaizen Goya saria oso albiste ona da hainbat arrazoirengatik. Hori lortu duen lehen arabarra da, eta, gainera, euskarazko paper baten truke irabazten duen lehen interpretea. Bere Lide pertsonaiak dena eraman du orain arteko sari guztietan, eta kasu hauetan oso urduri jartzen den arren, oraingoan epeltasun handia erakutsi zuen. “Pertsonaia hau hainbeste ematen ari zait”, esan zuen Sañudori eta Marina Paresi eskerrak emateko, Iker Ortiz de Zaraterekin batera Ortzain izan zituen hastapenak ahaztu nahi izan ez zituen hitzaldi batean.

Bere alaba Jone Laspiur izan zen, hori bai, Gasteizen filmatutako filmerako poztasun gaua ireki zuena, aktore berri baten Goya saria eskuratu zuenean. “Ezin dut sinetsi”, esan zuen lehenengo. Lopez Arnaizek bezala, hitz bereziak izan zituen Sañudo eta Paresentzat, eta gidoi egokitu onenaren saria ere ospatu ahal izan zuten. “Amets egiteko eta jarraitzeko saria da”, esan du zuzendariak, eta, gainerako taldekideek bezala, emozioa agertu du une oro.

Hala gertatu zen pandemiaren ondorioz bestelako gala arraro batean, zenbait akatsekin (atzerriko izarren esku-hartze grabatuak, adibidez), baina espero zena baino askoz hobeto atera zen. Eta gehiegi ez zabaltzeko bertutea izan zuen. Hori bai, sari banaketak argi utzi zuen ez zegoela zinta gustukoenik. Sariak oso banatuta egon ziren, Angela Molina handi baten protagonismoaz eta Ohorezko Goyaz haratago.

Gaueko lehen saria Nerea Torrijosek irabazi zuen, jantzien diseinu onenaren saria, Akelarren egindako lanagatik. Hunkituta, jenioa atera zuen Paul Urkijo zuzendari gasteiztarrari berarekin pantailan agertzeko eskatzean. Makillaje eta ile-apainketa onenaren (Beatushka Wojtowicz, Ricardo Molina), efektu berezien (Mariano García Marty, Ana Rubio), jatorrizko musikaren (Arantzazu Calleja, Maite Arroitajauregi) eta zuzendaritza artistikoaren (Mikel Serrano) sariak ere eskuratu zituen.

Hortik aurrera, Adam Nourou, sonido (Eduardo Esquide, Jamaica Ruíz García, Juan Ferro, Nicolas de Poulpiquet), ekoizpen zuzendaria (Ana Parra, Luis Fernández Lago) eta zuzendaria (Salvador Calvo) aktoreek irabazi zuten. Arlo horretan indar handia hartu zuena Las niñas izan zen, eta urteko zinta onena aukeratzeaz gain, Pilar Palomerok irabazi zituen zuzendari berriaren sariak. Gainera, izenburuak argazki-zuzendaritzako saria (Daniela Cajías) lortu zuen.

Aurkikuntzaren urtean dokumental onenaren eta muntaia onenaren Goya sariak irabazi zituen (Sergio Jiménez), eta Rosaren ezkontzak emakumezko bigarren aktore onenaren Goya saria ospatu ahal izan zuen Nathalie Pozarentzat eta jatorrizko abestiarena (Rozalén).

Ez duzu hilko. Hori bai, aktore protagonista onenarena izan zen Mario Casasentzat, aspalditik sartuta zuen arantzatxoa ken baitaiteke.

Cantado La gallina Turulecaren saria zegoen animaziozko luzerik onenaren atalean, bera baitzen hautagai bakarra. Sentimentalari dagokionez, bigarren mailako aktore onenaren saria Alberto San Juanentzat izan zen, eta hori izan zen eskerrak emateko gidoitik atera zen bakarretakoa, etxebizitza izateko eskubideari buruzko mezu zuzena bidali baitzion PSOEri. Nazioarteko errekonozimenduetan, Iberoamerikako film onenaren saria El olvido que seremos filmarentzat izan zen, Europako titulu onena El padre izan zen bitartean. Film labur irabazleak honako hauek izan ziren: a la cara (fikzioa), Biografía del cuerpo de una mujer (dokumentala) eta Blue & Malone: casos imposibles (animazioa).