Pantailetan, kontzertua hasi aurretik eszenatokira joaten ikusten baditugu muntaiaren tripak zeharkatzen, zera da, ez direla jendetza, ke eta abesti euforizatzaileen usainean eszenatokian sartzen diren izarrak: langileak dira. Eta ibilbidean zehar beste batzuk agurtzen dituzten langileak dira, horiek bai, makalak, agur bero bat itzultzen dietenak. Denengan kontzentratutako aurpegiak, Chris Martinengan izan ezik, irribarre argia egiten baitu.Eszenan bertan, denak kokaturik, hasten da festa eta lau langile horiek izar bihurtzen dira, musika entzuten denean, ez lehenago. Jende normala, diote. Jende normala kezkekin, bere kasuan ingurumenekoak, gauero audientziak harrera ona egiten dion antiklinmax batean proiektatzen duten bideoak adierazten duen bezala.Handik gutxira, Higher Power, Adventures In The Lifetime eta Paradise, eskumuturrekoak argi estadioa estaltzen, konfetiak eta agertokiko argien leherketa euforiari kortxoa kentzeaz arduratzen dira. Coldplayren laugarren kontzertua aurreko hiruren aldean ez zen desberdina izan, errepertorioaren ordena-aldaketa txikiak gehienez ere, funtsean aztoraezina. Ez zuen Chrisen hitzaldien izpiritua aldatu, ezta jendetzaren apoteosia ere. Coldplay bere kantuak baino askoz ere kontzeptu sendoagoa da.
