Emozioz beteriko letrak, abesti moduan kontatutako istorioak; horrela definitzen ditu taldeak bere kantak, Mikel 2008an, taldea sortu zen urtean, konposatzen hasitakoak. Adituek Velveten, Neil Youngen, Jayhawksen, Gariren, Lapidoren edo Mariano Casanovaren eragin argiak sumatzen dizkiete, baita britainiar ukitu bat ere, gero eta nabarmenagoa bere kantuetan. Mikelekin (ahotsa eta gitarrak) batera, Walk On Project Band honako hauek osatzen dute: Rubén Fernández baterian; Gorka García baxuan; Mikel de Vicente teklatuetan eta Xabier Madina eta Alex Iturbe gitarretan. Mikel Renteria, era berean, taldeari izena ematen dion The Walk On Project mugimenduaren sortzailea da.
Zuen bosgarren diskoa aurkeztu duzue, Cuerdos de atar izenekoa. Aurreko lanen jarraipena da ala aldeak daude?
Vida izeneko aurreko diskoan, zalantzarik gabe, aldaketa bat gertatu da. Batetik, gaztelania hutsean konposatzeko hartu nuen erabakiagatik; bestetik, diskoa eta grabazioa taldekideengan kolaboraziorik gabe oinarritzeagatik. Aurreko diskoetako kolaborazioen prozesua oso ederra izan zen, baina taldeak hartu duen esperientziarekin, ia naturaren kontrakoa zen abestiak beste pertsona batzuekin grabatzea. Hori areagotu egin da azken diskoarekin, hilabete askoko prozesua izan delako abestiei elkarrekin forma emateko. Eta urrats-aldaketa diot, ez norabidea; izan ere, oso prozesu naturala da, non, hamar urteko ibilbidearen ondoren, agian orain gehiago nabaritzen den bilakaera bat dagoen, baina egun batetik bestera gertatu ez dena.
Disko hau, zure kantatzeko moduari dagokionez ere, estudioan grabatzeko eta lan egiteko modu jakin baten isla izan al da?
Lehenik, taldekide guztien bilakaeraren isla dela uste dut. Niri dagokidanez, inoiz baino erosoago sentitzen naiz kantuan, eta erosotasun hori bera ikusten dut taldeko pertsona bakoitzaren musika-arlo guztietan. Bigarrenik, ziur nago abestien diseinuarekin berarekin duela zerikusia, zeinetan arropak eranzten eta berez eskatzen digutena bakarrik egiten saiatu garen. “Gutxiago gehiago da” esaera ondo barneratu dugun zerbait da. Eta hirugarrenik, grabazio-prozesuak markatu du, zalantzarik gabe, diskoaren soinua eta ekoizpena. Hartualdi guztiak gure entsegu lokalean egin ditugu eta ia abesti guztiak batera interpretatu ditugu. Punteatze batzuk eta ahotsa besterik ez ditugu berregin, bizpahiru hartualdi erabili ditugu beti, asko jota. Horren guztiaren ondorioz, diskoak garenaren egia islatzen du, gure muga guztiekin eta gure indar guztiarekin. Eta azkenik, jakina, Alberto Macíasek nahasketetan izan duen egitekoa funtsezkoa izan da, pieza bakoitzaren balantze egokia lortzeko.
Disko honetan taldearen ezaugarri guztiak adierazi dituzue…
Xabierrek, Gorkak eta Alex oso ondo abesten dute eta harrigarria da osagai hori kantuetan izatea. Koruak asko landu ditugu, eta bereziki gustatzen zaigun alderdi bat da. Kantuak asko hazten dira koruekin eta, haiek iristen ez diren lekuetan, Deviren teklatuek egiten dute lan hori. Bestalde, zuzenean asko eskertzen dut lagunak nirekin batera abesten sentitzea, oso lagungarria baita. Horrek gehiago batzen gaitu, eta entseguetan eta kontzertuetan nabaritzen da.
Zure abestien letrak ere aldatu dira. Badirudi orain argitsuagoak eta baikorragoak direla…
Letrak, mezua, istorioak, beti izan dira garrantzitsuak nire abestietan. Beti sortu dira une berezi batean; hain zuzen ere, gogo-aldarte bat, istorio bat, pentsamendu bat, zoriontasun- edo min-arrazoi bat islatzen dute. Orain idazten ditudan abestiak, aurrekoen leku beretik sortu arren, entzuleak bereak egin ditzakeela uste dut, eta bakoitzaren leku pertsonaletara eraman daitezke. Hala, esan genezake unibertsalagoak direla azken bi disko hauetan. Nire kasuan, nire konposizio ia guztiak lehenengo idatzi bat dira, eta ondoren, musika gailentzen zaie, eta, azkenik, hasierako puntu horretatik aurrera, banda baten forma ematen dugu. Horren ondorioz, musikak pisu bat du, tempo bat, letrarekiko erritmo bat. Hala ere, gero eta gehiago gustatzen zaigu ironiarekin edo transgresioarekin jolastea, itxuraz mezuarekin korrelaziorik ez duen instrumentazioa baita.
Duela hamarkada bat pasatxo banda honen proiektua martxan jarri zenuenean, orain arteko ibilbide luzea egiteko erabakia zenuen ala ia ustekabean iritsi den zerbait da?
Oso modu naturalean iritsi da. Eguneroko urratsez urratseko ibilera izan da. Atzera begiratuz gero, asko harritzen nau gertatu den guztiak eta bide hau izan den mirariak, baina orain, inoiz baino gehiago, ibilbide horrek ez du inolako pisurik, erantzukizun-zama baita. Eskerrik asko ibilaldi honengatik guztiagatik eta gogo handia dut, handia, hurrengo urratsak nora eramango gaituen ikusteko.
Nola bizi izan zenuten pandemia?
Shock izugarria izan zen guretzat. Baina bere alde positiboa ere izan du ikasi dugun guztiagatik. Guretzat bizitza erabat aldatu zen duela 14 urte, gure semeari gaitz neurodegeneratibo larri bat diagnostikatu ziotenean. Epe luzerako planak genituen, bai guretzat, bai gure semearentzat ere, eta bat-batean behera etorri ziren; orduan konturatzen zara gure hauskortasunaz. Konturatu ginen epe luzerako planak egitea ez dagoela gure esku, baizik eta eguna gozatu behar dugula, eta zoriontsu izaten saiatu, testuinguruak askotan trabak jartzen dizkigun arren.