Azken diskoa kaleratu zutenetik sei urte igaro direnean, Seiurte Berrizko taldea kargara itzuli da. Cabo Cañaveral da bere lan berria, zortzi konposizio biltzen dituena. Iokin (ahotsa eta gitarra), Iñaki (gitarra), Julen (baxua) eta Ekain (bateria) 1997. urtean elkartu ziren, proiektu berri bati hasiera emateko. Bere musika beti izan da baikorra, erakargarria, gitarra edozein pop sorkuntzaren erdigunea zen urrezko garaiak berpiztuz. 98an, Seiurte bezala demo bat grabatu zuten. Hiru urte geroago, Non? 2002an, Seiurtek Euskadi Gaztea lehiaketaren hamabigarren edizioa irabazi zuen (gaur egun, Gaztea), eta 2003ko apirilaren 2an, Metak zigiluak argitaratutako Bapatean diskoarekin egin zuen debuta. Orduz geroztik, ibilbide benetan oparoa egin dute talde gisa, non abestia estiloaren gainetik kokatzen den, izaerarik, sonoritate eta ekimen propiorik falta gabe. Azken boladan badirudi pop eremuan argitaratzen diren abestiak zarata asko eta soinu gogorrak bereizten dituztela. Taldearen jarraitzaileek, baita lehenengo aldiz entzuten dutenek ere, ez dute halakorik topatuko Cabo Cañaveralen. Bere disko berria, taldearen ibilbide osoa bezala, sormen askatasun handiagatik nabarmentzen da. Kantu oso zainduak, bikain goraipatzen dute ondo hautatutako nortasun handiko soinu ederra.
Taldeak aldatuz doaz urteetan zehar, baina zuek zeuen jatorriari leial eusten diozue…
Musika maite dugu eta hori da guretzat garrantzitsuena. Eta musikaren munduan mantentzeko, eta kontzertuak ematen jarraitzeko, abesti batzuk eta disko bat behar dira. Eskuartean ezer berririk izan gabe bira bat hastea zentzugabea da, eta gainera gurekin eta gure izateko moduarekin ezertarako ez doan zerbait da. Kantu berriak gure estimuluak elikatzen dituen erregaia dira, eta berriz kontzertuak emateko balio digu. Eta gure publikoak aitzakia ezin hobea du gu jotzen ikustera etortzeko. Eta bai, iragandako denbora eta datozen eta doazen joerak gorabehera, tinko eusten diegu gure printzipioei eta gure musika egiteko moduari. Demagun printzipioaren esentziari eusten diogula, eta uste dugu horretan datzala gure arrakastaren edo jendearen gustukoak izaten jarraitzearen zati bat ere. Badakite nor garen eta zer espero dezaketen gure gaietatik.
Talde askok ondo aprobetxatu zuten konfinamendua proiektu berriak sortzeko, gai berriak osatzeko… Hori izan zen zuen kasua? Nola bizi izan zenuten derrigorrezko espetxeratze une gogor hura?
Cabo Cañaveral Covid agertu aurretik ere bazegoen. Egia da konfinamenduak, beste talde askori bezala, tarte handiagoa eman zigula gai berriak konposatzeko eta buruan genituenak entseatzeko. Baina ez zen une egokia izan guretzat. Jokinek topera egiten zuen lan, berarentzat oso gogorra izan zen. Ezin dugu esan sormen une ona izan zenik. Gero, kalera irteten hasi ginenean, orduan bai, asko aurreratu genuen. Garagardo batzuk eramaten genituen gure lokalera eta ordu asko sartzen genituen han. Asko entseatu eta konposatu genuen orduan.
Zergatik jarri diozue Cabo Cañaveral zuen azken diskoari?
Oso esanahi berezia du guretzat. Caño Cañaveral borroka libreko mexikar bat da, ikusleen distira itsutzen duena eta bere pertsonaiari aurre egiteko arazoak dituena, daraman mozorropean ezin duelako ondo ikusi. Geuk asmatu dugu.
Nondik mugitzen da disko berri honen sonoritatea?
Power pop edo rock indiearen artean egongo ginateke, benetan zer garen ahaztu gabe: rock talde bat. Jakina, pop kutsu hori dugu, gure kantuen gainetik hegan doana, baina erreferente nagusia rocka da. Gitarrei esker, popetik rockerako bilakaera izan dugu. Egia da gure jatorrian gehiago identifikatzen ginela pop garbiago batekin. Baina kontzertu bat ematen genuenean, rockaren beharra genuela sentitzen genuen. Hori da bizi izan dugun bilakaera, eta gure publikoa askotan harritu egiten da kontzertu batera etorri eta zuzeneko oso ozen eta indartsua ikusten duenean.
Eta zerk bereiziko lituzke zuen pop eta rock estiloak?
Rocka mundua aldatzeko estilo bat zen, kulturaren mundua mobilizatzera eta errealitatea eraldatzera bultzatuz. Popa beti konformistagoa izan omen da, sistematik hurbilago egon da, edo hori uste izan da. Beharbada, bi estiloak asko sinplifikatzen ari gara horiei buruz horrela hitz egitean, baina hor daude. Gure eraginetan oso britainiartzat jotzen dugu geure burua: U2, Oasis edo Arctic Monkeysek eragin handia izan dute gugan, entzuten genituen taldeak ziren. Baina atzerriko eraginen gainetik, harrotasunez esan dezakegu gehien entzun ditugun taldeak euskaldunak direla. RIP, Joseba Irazoki,… Beraz, bi eragin horien emaitza gara, hortik dator gure musika kultura.
Beraz, euskal taldeek eragin handia izan zuten zuengan.
Gazteak ginenean Rip edo La Polla Records entzuten genituen. Gero, Su Ta Gar eta Negu Gorriak. Eta gero hasi zen guretzat garairik onena eta musikalki gehien eragin diguna: Dut, PI L.T., Ama Say… Eta gaur egun Joseba Irazoki, Rafa Rueda edo beste edonori entzutea gustatzen zaigu. Joan den mendeko 80ko hamarkadatik 90eko hamarkadara aldaketa handia gertatu zen. Izan ere, 80ko hamarkada oso bortitza izan zen, baina bilakaera hura oso garai musikal ona izan zen. Zalantzarik gabe, musikalki eragin gehien izan digun garaia dela esan dezakegu, markatzen zaituena 20 urte inguru dituzunean entzuten duzuna delako. Garai hartan, musika zabaldu egin zen nolabait, eta nazioartean ere gauza berriak entzuten hasi ginen.
Gustuko duzue zuenak ez diren beste kontzertu batzuetara joatea?
Bai horixe! Oso kontzertu-zaleak garenez, guk musika entzuten dugu kontzertuetan. Etxean ez dugu musika lasai entzuteko aukera handirik, eta ia ez dugu egiten. Baina kontzertuetara joaten gara, eta berdin dio zein estilotakoa den edo non. Makro-jaialdi horietako batera joan behar badugu, hara joango gara. Eta gure herriko gaztetxean geratu behar badugu, geratu egingo gara. Denetarik ikustea gustatzen zaigu, talde ezagunetatik hasiberrietara. Talde horietako edozeinek sormenezko ideiak eman diezazkiguke edo geure estiloan eragin, guk besteen estiloetan eragiten dugun bezala. Eta askotan inkontzienteki gertatzen da. Askotan gertatzen zaigu norbaitek esatea talde batek gugan eragina izan duela. Baina ez dugu talde hori entzun eta, hortaz, ez dugu ezagutzen. Gertatu ohi zaigun zerbait da. Eta ez gara jabetzen eragin hori jaso izanaz. Baina gure aldetik ere badira eragin maitatuak, Unfinished Sympathy kasu. Hau gure aldetik bilatu eta desiratutako eragina izan da, asko poztu gaituena.
Mezularia izeneko abestiak karga ironiko handia du…
Oso modan dago kontakizunari buruz hitz egitea. Egia da musikan hasi ginenetik, beti, nahi ala ez, kantuan aritu garela unean uneko politikaren inguruan. Baina ohikoa zen gure inguruko musikan. Horretaz aritu ginen Mezulariak-en. Modan dagoen kontua da. Zer gertatu da hemen, eta zer gertatzen ari da orain? Eta kontakizunaren bertsio bat isilarazi nahi da gaur egun. Mucha policía, poca diversión bezala, terrorismo poliziala jorratzen duena. Edo Pánico en las calles. Kantu horiek garai hartan hemen gertatzen zenaz hitz egiten dute. Ez gara aldarrikapenak egiten dituen talde bat. Baina une bakoitzeko egoera politiko eta sozialaren isla beti egon da gure abestietan. Eta ironia tresna handitzat jotzen dugu.
Zuen publikoak zuen abestien edukia sortu zenuten asmoarekin interpretatzen du, ala zuek buruan zenutenarekin aldea dago?
Oso galdera interesgarria da. Izan ere, egia da guretzat abesti bat amaitzen dugunean eta argitaratzen dugunean, sentitzen dugula jada ez dela gurea, entzuten duen jendearena izatera pasatzen delako. Gure abestietan gauza bat planteatzen dugu, baina gero jendearengana iristen denean gure planteamendua jendearen planteamendua bihurtzen da. Bakoitzak bere gauzak ulertuko ditu, eta askotan harritu egiten gara jendeak egiten dituen irakurketekin. Hori oso polita da, eta harritzen gaitu, egia esan. Oso harrigarria da kantu bera oso modu desberdinetan interpreta daitekeela deskubritzea. Errepikatu ohi dugun bezala, gure abestiek ez dute esanahi edo zentzu ezkuturik. Erabat gardenak gara, beti izan gara. Abesti on batek ez du nahitaez esanahi argirik izan behar. Izan ere, entzuten ditugun abesti askok ez dute esanahi argirik: gai horiek konposatu dituztenek esaldi politak melodia eta erritmo onarekin elkartzen dituzte, eta abesti zoragarri bat egin dezakete, baina irakurketa gehiagorik egin gabe.
Zuen jatorrian, gitarrak ziren zuen musikaren funtsa. Estilo hori betirako baztertu duzuela esan genezake?
Bai. Orain pisu handiagoa dute sintetizadoreek, programazioek eta teklatuek, eta gitarraren presentzia ez da nabariagoa. Guk gure hizkuntza daukagu, eta gauzak berdin egiten saiatzen gara, nahiz eta gure diskoetan nobedade gehiago sartu. Joera horrek gora egin du gure azken diskoetan. Produkzioak pisua hartu du. Horretaz Eñaut Gaztañaga arduratzen da, nahiz eta maketetan programazio batzuk sartu. Baina konposatzeko, grabatzeko eta zuzenean jotzeko gure hizakuntzaren oinarria, gitarra da; gainera, zuzenekoetan diskoan erakusten duguna egin nahi dugu.