“Bi urte luzeren” ondoren, Sasibill Elkarte lirikoa Donostiara itzuliko da datorren astean, antzezle, abesbatza eta orkestraren artean 70 lagun bilduko dituen ekoizpen batekin. Sasibillek ez du La leyenda del beso irudikatzen, opera neskaren piezarik “zorrotzenetako bat”, Gipuzkoako hiriburuan 2006tik, Principalen antzeztu zutenetik. Oraingoan, ordea, Victoria Eugenian izango da, irailaren 11n eta 12an. Takilaren martxa onaren ondorioz, Sasibilletik baikorrak dira: “Donostiak zarzuela gogoa du”.
Daniel Miguel Sasibilleko arduradunak, Josean Garcia La Leyenda del beso filmaren eszena zuzendariak eta Arkaitz Mendoza musika zuzendariak aurkeztu dute astearte honetan, hasiera batean 2020ko maiatzean taularatzeko pentsatuta zegoen ikuskizuna. Pandemiak eta osasun-protokoloek eragindako ziurgabetasunak eragotzi egin zuen. Era berean, 2019tik hiriburuan obrarik antzezterik izan ez duen Sasibillen praktika ere zaildu zuen 19eko kopak. Bai, ordea, Lasarte-Orian, non 2020ko urrian Los Gavilanes antzeztu zuen eta aurtengo maiatzean Marina aurkeztu zuen.
“Donostian iraila Sasibill da”, esan du Miguel Martin Donostia Kulturako Musika Saileko zuzendari teknikoak. Eta Donostian irailak Sasibill esan nahi duenez, eta generoak “publiko fidela” duenez, elkarte lirikoak zarzuelen “top-10 artean” dagoen pieza bat antzeztuko du.
Bi ekitalditan banatua, Enrique Reoyo, José Silva Aramburu eta Antonio Pasoren libretoarekin eta Reveriano Soutullo eta Juan Verten musikarekin, La Leyenda del beso Madrilen estreinatu zen lehen aldiz 1924an. Antzezlan honek karga dramatiko handia eta komediako beste gauza bat nahasten ditu, gaztelu zahar bateko lorategietan girotua. Gaztelu horretara ijito tribu bat iristen da, ezkongabeen agurraren erdian. Generoari dagokionez ohikoa den bezala, ezinezko amodiozko istorio baten inguruan egituratuko da, kasu honetan, Mario, Alberto Arrabal baritonoak arima eta ahotsa jartzen dion gazteluaren jabea, eta Amapola ijitoaren artean (Amapola Amparo Navarro), non madarikazio bat erori den: musu ematen diona bertan hilko da. “Edertasun eta intentsitate handiko partitura du”, azaldu du Daniel Miguelek.
Josean Garciak sei aldiz taularatu du La Leyenda del beso, “Interprete handien” beharra duen lana. Navarro, Arrabal, Javier Agulló eta Juan Carlos Barona kanpotik etorritakoei (El fantasma de la opera filmean egindako lanagatik ezaguna) Klara Mendizabal, María Jesús Gurrutxaga eta Ekaitz González de Urretxu gehitu behar zaizkie.
Garciak azaldu duenez, COVID-19aren errealitateak esperientzia ezberdina izatea eragin du. Horrela, protokoloek diotenaren arabera, antzezle nagusiak maskara gabe aterako dira eszenara, ez ordea beraiekin joango den abesbatza, estalkia jarrita abestu beharko duena. Ildo beretik, pertsonen arteko distantzia ahalbidetuko duen “muntaia oso zabala” prestatu dute – Guztira, 35 bat izango dira eszenan –. Era berean, bi ekitalditan banatutako zarzuela izan arren, ez da bitartekorik egongo eta jendeak ezingo ditu bere eserlekuak utzi. “Muntaia erraza izango da, baina oso atsegina ikuslearentzat”.
Mendozak, bere aldetik, azaldu du zarzuela hau “osoenetakoa” dela “antzerkia, dantza eta musika” uztartuta. “Ditugun muga guztiekin, obra honetan dena egitea planteatzen dugu”, gaineratu du, eta titulu hau aukeratzearen nahi gabeko egokitasuna aipatu du. Izan ere, “Musua gaur egun erdi debekatuta dugun zerbait da”.