Aldapan gora abestiak masa-fenomeno bihurtu zuen Huntza Euskadin. Uda bakar batean berrogei kontzertu baino gehiago eman zituzten, eta ez ziren gai izan iristen zitzaizkien proposamen askori kasu egiteko. Ordutik bi disko argitaratu dituzte, eta mundu erdiko agertokietara igo dira. Beren musika eraman dute, ez bakarrik Espainiako geografian zehar, baita Glasgow edo Tokiora ere. Uxue Amonarriz taldeko bi abeslarietako bat da; ez du uste “euskaraz kantatzea eragozpena denik taldeak hazten jarrai dezan”, eta argi du ez direla arrakasta bakarreko taldea.
Nor dira Huntza?
Sei gazte gara, bat-batean biralak egin ginenak. Disko bat egiteko ideia genuen, gure lagun eta senitartekoek entzun zezaten, baina ekoizleak Aldapan gora abestia irratian lan egiten zuen ezagun bati bidali zion; honek galdetu zigun ea bere programan ipini zezakeen, eta handik gutxira kontzerturen bat egiteko deiak jaso genituen. Ez genuen argi gehien gustatzen zitzaigun gaia zenik; besterik gabe gure abestiak ordena alfabetikoan grabatzen hasi ginen, eta hori zen jada amaituta zegoena. Oraindik kosta egiten zaigu haren arrakasta barneratzea, eta horretaz jabetu ginen duela hiru urte.
Erokeria bat.
Hurrengo udan berrogei kontzertu baino gehiago eman genituen. Zerbait eroa, gogorra, ona eta txarra izan zen aldi berean. Euskal Herriko herri guztietatik deitzen ziguten, eta ezinezkoa zitzaigun eskaintza guztiei erantzutea. Zorionez, ikasleak ginen oraindik, eta ez genuen musika beste lanekin uztartu behar; izan ere, udan berdin dio astelehena edo asteazkena den, asteko edozein egunetan dago festaren bat. Hilabete batzuk eman genituen taldean zentratuta, etxera ezorduetan bueltatuz eta denbora librerik izan gabe.
Zuen musika Estatuko geografia osoan zehar eraman duzue, eta atzerrian ere aritu zarete.
Pertsona batzuk gure emanaldietara etortzen dira gure musikari esker euskara ikasten hasi direla kontatzeko. Hunkitu egiten gaitu gure abestiengatik euskara ikasten ari den jendea dagoela jakiteak. Pixkanaka, ikusten joan gara Euskal Herritik kanpoko jende askok ere interesa duela egiten dugun horretan: adibidez, iazko martxoan Madrilgo Caracol aretoa bete genuen.
Huntza espektatibarik gabeko proiektua zen, baina dagoeneko bi album argitaratu dituzue.
Oro har, esperientzia polita izan da, baina une gogorrak ere izan ditugu, gure bigarren diskoa grabatu genuenean bezala, publikoak gugan gordeta zituen espektatibak izugarriak baitziren. Zorionez, gure ibilbidean zehar Aldapan gora taldearen abestia bakarrik ez ezagutzea lortu dugu. Beste kanta batzuek ere oso ondo funtzionatu dute, adibidez, Lasai lasai kantak.
Zein uste duzu dela zuen arrakastaren sekretua?
Gure soinua publikoaren artean zabaldu den estilo-fusio bat da. Musika tradizionaletik gatozen hiru kide gara, eta rock eta punk estiloetatik datozen hiru kide. Hori oso ondo islatzen da gure abestietan, eta badirudi funtzionatzen duela. Josunek, bandako beste abeslariak, trikitia jotzen du, eta gitarra elektrikoa eta biolina ere izango zituen talde bat osatu nahi zuen. Ez dakit zergatik zuen ideia hori. Trikitia ia beti jotzen da erritmoa markatzen duen pandero batekin batera, eta hor sartzen naiz ni. Hain ohikoa ez dena da trikiti bat biolin baten ondoan ikustea, nahiz eta hau ez den egiten den lehen aldia.
Badirudi azken hamarkadan euskal musikak ez dituela bizi beste garai batean ezagutu zituen une gozoak. Zuetaz aparte, zein beste talderekin geratuko zinateke?
Badira Esne Beltza eta horren gisako taldeak, edo Izaro eta bestelako artistak; oso interesgarria da egiten ari direna. Azken horrek euskaraz zein gaztelaniaz abesten du, eta izugarri ari da jotzen. Baina, zalantzarik gabe, nik gomendatuko nuke jendeak Koban entzutea, trikiti batekin elektro swing abestiak egiten dituen banda. Lan bikaina egiten ari dira.